مجله پزشکی و سلامت

اسکیزوفرنی یک بیماری روانی است که با شنیدن صداها ، توهمات (باورهای غلط) ، تفکر بی نظم ، برداشت اجتماعی ، کاهش بیان عاطفی و عدم انگیزه مشخص می شود. علائم معمولاً به تدریج بروز می کند ، در بزرگسالی شروع می شود و در بسیاری موارد هرگز برطرف نمی شود. از سال 2019 ، هیچ آزمایش تشخیصی عینی وجود ندارد. تشخیص مبتنی بر رفتار مشاهده شده ، تجربیات گزارش شده از فرد و گزارش های سایر افراد آشنا با فرد است. برای تشخیص بیماری اسکیزوفرنی ، علائم و اختلال عملکردی باید شش ماه حضور داشته باشد. افراد مبتلا به اسکیزوفرنی اغلب مشکلات بهداشت روان دیگری مانند اضطراب ، افسردگی یا اختلال در مصرف مواد دارند. این مفهوم که اسکیزوفرنی به معنای "شخصیت شکافته" یا اختلال هویت جدا کننده است ، یک تصور غلط است.

حدود 0.3 تا 0.7 of از مردم در طول زندگی خود تحت تأثیر اسکیزوفرنی قرار دارند. در سال 2017 ، حدود 1،1 میلیون پرونده جدید و در کل 19.8 میلیون پرونده در سطح جهان رخ داده است. نرها بیشتر مبتلا می شوند و شروع آن به طور متوسط زودتر از سن است. دلایل اسکیزوفرنی شامل عوامل محیطی و ژنتیکی است. عوامل محیطی احتمالی شامل پرورش در یک شهر ، استفاده از حشیش در دوران نوجوانی ، برخی عفونتها ، سن والدین فرد و تغذیه نامناسب در دوران بارداری است. عوامل ژنتیکی شامل انواع مختلف ژنتیکی رایج و نادر است.

حدود 20٪ از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی نتیجه مطلوبی دارند و برخی از افراد کاملاً بهبود می یابند. حدود 50٪ دچار نقص مادام العمر هستند. مشکلات اجتماعی مانند بیکاری طولانی مدت ، فقر و بی خانمانی شایع است. در مقایسه با جمعیت عمومی ، افراد مبتلا به اسکیزوفرنی میزان خودکشی بالاتری دارند (حدود 5٪ در کل) و مشکلات سلامت جسمی بیشتری دارند که منجر به یک امید به زندگی متوسط که بین 10-25 سال کمتر است. در سال 2015 ، تخمین زده می شود 17000 نفر در سراسر جهان در اثر رفتاری که مربوط به اسکیزوفرنی یا ناشی از آن هستند.

پایه اصلی درمان ، یک داروی ضد روان پریشی ، به همراه مشاوره ، آموزش شغلی و توانبخشی اجتماعی است. در کسانی که با سایر داروهای ضد روانپزشکی بهبود نمی یابند ، ممکن است کلوزاپین آزمایش شود. در شرایطی که خطر صدمه دیدن به خود یا دیگران وجود دارد ، ممکن است بستری شدن در بیمارستان غیر ارادی لازم باشد ، اگرچه اقامت بیمارستان کوتاه تر و کمتر از گذشته است.

افسردگی حالت کم خلقی و بیزاری از فعالیت است. این می تواند بر افکار ، رفتار ، انگیزش ، احساسات و احساس بهزیستی فرد تأثیر بگذارد. این بیماری ممکن است غم ، ناراحتی در تفکر و تمرکز و افزایش یا کاهش چشمگیر اشتها و مدت زمان خواب را نشان دهد. افرادی که افسردگی را تجربه می کنند ممکن است دچار احساس بیزاری ، ناامیدی و حتی گاهی افکار خودکشی شوند. این می تواند کوتاه مدت یا بلند مدت باشد. گفته می شود که علائم اصلی افسردگی آنهودونیا است ، که به از دست دادن علاقه یا از دست دادن احساس لذت در فعالیت های خاصی گفته می شود که معمولاً باعث شادی افراد می شود.

خلق و خوی افسرده علائم برخی از اختلالات خلقی مانند اختلال افسردگی عمده یا بیماری پوستی است. این یک واکنش موقتی عادی نسبت به وقایع زندگی است ، مانند از دست دادن یک فرد محبوب. و همچنین این علامت برخی از بیماریهای جسمی و عارضه جانبی برخی داروها و درمانهای پزشکی است.

اوریون یک بیماری ویروسی است که در اثر ویروس اوریون ایجاد می شود. علائم و نشانه های اولیه اغلب شامل تب ، درد عضلانی ، سردرد ، اشتهای ضعیف و احساس ناخوشایند است. این معمولاً با تورم دردناک یک یا هر دو غده بزاقی پاروتید دنبال می شود. علائم معمولاً 16 تا 18 روز پس از قرار گرفتن در معرض رخ می دهد و پس از 7 تا 10 روز برطرف می شود. علائم اغلب در بزرگسالان شدیدتر از کودکان است. حدود یک سوم از افراد دارای علائم خفیف یا فاقد علائم هستند. عوارض ممکن است شامل مننژیت (15٪) ، پانکراتیت (4٪) ، التهاب قلب ، ناشنوایی دائمی و التهاب بیضه باشد که به طور غیر معمول منجر به ناباروری می شود. ممکن است زنان دچار تورم تخمدان شوند ، اما این باعث افزایش خطر ناباروری نمی شود.

اوریون بسیار مسری است و به سرعت در بین افرادی که در مناطق نزدیک زندگی می کنند گسترش می یابد. ویروس توسط قطرات تنفسی یا تماس مستقیم با فرد آلوده منتقل می شود. فقط انسان این بیماری را دریافت و گسترش می دهد. افراد از حدود 7 روز قبل از شروع التهاب پاروتید تا حدود 8 روز پس از عفونت آلوده هستند. هنگامی که عفونت دوره خود را طی کرد ، فرد به طور معمول از زندگی مصون است. ضد عفونی امکان پذیر است ، اما عفونت متعاقب آن خفیف است. تشخیص این بیماری معمولاً به دلیل تورم پاروتید مشکوک است و با جداسازی ویروس بر روی سواب مجاری پاروتید ، می توان آن را تأیید کرد. آزمایش آنتی بادی های IgM در خون بسیار ساده است و ممکن است مفید باشد. با این حال ، می تواند در کسانی که واکسینه شده اند به طور منفی کاذب کند.

اوریون توسط دو دوز واکسن اوریون قابل پیشگیری است. بیشتر کشورهای توسعه یافته آن را در برنامه های واکسیناسیون خود ، اغلب بهمراه واکسن سرخک ، سرخچه و واریسلا شامل می کنند. کشورهایی که میزان ایمن سازی کمی دارند ، ممکن است شاهد افزایش موارد در گروه های سنی بالاتر و در نتیجه پیامدهای بدتر باشند. هیچ درمانی خاص مشخص نیست. تلاش ها شامل کنترل علائم با داروهای ضد درد مانند پاراستامول (استامینوفن) است. ایمونوگلوبولین داخل وریدی ممکن است در برخی از عوارض مفید باشد. در صورت بروز مننژیت یا پانکراتیت ، بستری شدن در بیمارستان ممکن است لازم باشد. از هر 10،000 نفر که آلوده هستند می میرند.

بدون ایمن سازی ، حدود 1/0 تا 1.0 درصد از جمعیت در هر سال مبتلا می شوند. واکسیناسیون گسترده منجر به کاهش بیش از 90٪ نرخ بیماری شده است. اوریون در کشورهای در حال توسعه رایج است ، جایی که واکسیناسیون کمتر متداول است. با این حال ، شیوع آن هنوز هم در یک جمعیت واکسینه شده ممکن است رخ دهد. پیش از معرفی واکسن ، اوریون یک بیماری شایع کودکان در سراسر جهان بود. شیوع بیشتر بیماری به طور معمول هر 2 تا 5 سال رخ می دهد. كودكان بین 5 تا 9 سال بیشترین آسیب را داشتند. در بین جمعیت واکسینه شده ، افراد در اوایل دهه 20 غالباً مبتلا هستند. در اطراف خط استوا اغلب در تمام سال رخ می دهد ، در حالی که در مناطق شمالی تر و جنوبی تر جهان ، در زمستان و بهار بیشتر دیده می شود. تورم دردناک غدد پاروتید و بیضه توسط بقراط در قرن پنجم قبل از میلاد توصیف شده است.

سیاتیک یک وضعیت سلامتی است که با درد پایین پا از قسمت تحتانی کمر مشخص می شود. شروع فعالیت معمولاً به دنبال فعالیتهایی مانند بلند کردن سنگین ناگهانی است ، هرچند ممکن است شروع تدریجی نیز رخ دهد. درد اغلب به عنوان تیراندازی توصیف می شود. به طور عادی ، علائم فقط در یک طرف بدن قرار دارند. با این وجود دلایل خاص ممکن است در هر دو طرف درد ایجاد کند. کمر درد گاهی وجود دارد. ضعف یا بی حسی ممکن است در قسمت های مختلف پا و پا آسیب دیده ایجاد شود.

حدود 90٪ سیاتیک ناشی از فتق دیسک نخاعی است که بر روی یکی از ریشه های عصبی کمر یا ساکرال فشرده می شود. اسپوندیلولیستزیس ، تنگی نخاع ، سندرم پیریفیسیس ، تومورهای لگن و بارداری از دیگر علل احتمالی سیاتیک هستند. آزمایش برش پا مستقیماً در تشخیص مفید است. آزمایش مثبت است اگر وقتی پا در حالی که یک نفر روی پشت خود دراز کشیده است ، پا بلند شود ، درد زیر زانو می خورد. در بیشتر موارد تصویربرداری پزشکی لازم نیست. با این وجود ، اگر عملکرد روده یا مثانه تحت تأثیر قرار گیرد ، تصویربرداری حاصل می شود ، از دست دادن قابل توجهی احساس یا ضعف وجود دارد ، علائم طولانی مدت است ، یا نگرانی از تومور یا عفونت وجود دارد. شرایطی که ممکن است مشابه باشد بیماری های مفصل ران و عفونت هایی مانند زونا زودرس (قبل از تشکیل بثورات) است.

درمان اولیه معمولاً شامل داروهای ضد درد است. اگرچه مدارکی در مورد داروهای ضد درد و شل کننده های عضلانی وجود ندارد. به طور کلی توصیه می شود که افراد با فعالیت های عادی تا بهترین توانایی های خود ادامه دهند. اغلب آنچه برای حل و فصل سیاتیک لازم است زمان است. در حدود 90٪ از افراد در کمتر از شش هفته علائم برطرف می شوند. اگر درد شدید باشد و بیش از شش هفته ادامه یابد ، جراحی ممکن است گزینه ای باشد. در حالی که جراحی اغلب بهبود درد را تسریع می کند ، فواید طولانی مدت آن مشخص نیست. در صورت بروز عوارضی مانند از بین رفتن عملکرد طبیعی روده یا مثانه ، ممکن است عمل جراحی لازم باشد. بسیاری از درمانها ، از جمله کورتیکواستروئیدها ، گاباپنتین ، پرگابالین ، طب سوزنی ، گرما یا یخ و دستکاری ستون فقرات ، شواهد محدود یا ضعیفی برای استفاده آنها دارند.

بسته به نحوه تعریف آن ، کمتر از 1٪ تا 40٪ از افراد در بعضی مواقع سیاتیک دارند. این بیماری بیشتر در دهه 40 و 50 افراد دیده می شود و مردان بیشتر از زنان مبتلا می شوند. این بیماری از زمان های بسیار قدیم شناخته شده بود. اولین کاربرد شناخته شده از کلمه سیاتیک مربوط به سال 1451 است.

آنتراکس نوعی عفونت ناشی از باکتری باسیلوس آنتراسیس است. این بیماری به چهار شکل ممکن است رخ دهد: پوست ، ریه ، روده و تزریق. علائم بین یک روز تا دو ماه پس از انقباض عفونت آغاز می شود. فرم پوستی با تاول کوچک همراه با تورم اطراف وجود دارد که غالباً با مرکز سیاه به زخم بدون درد تبدیل می شود. فرم استنشاق با تب ، درد قفسه سینه و تنگی نفس همراه است. فرم روده با اسهال همراه است که ممکن است حاوی خون ، دردهای شکمی ، حالت تهوع و استفراغ باشد. فرم تزریق با تب و آبسه در محل تزریق دارو دیده می شود.

آنتراکس با تماس با اسپورهای باکتری ، که اغلب در محصولات حیوانی عفونی ظاهر می شود ، پخش می شود. تماس با تنفس ، غذا خوردن یا از طریق ناحیه ای از پوست شکسته است. به طور معمول بین مردم پخش نمی شود. عوامل خطر شامل افرادی است که با حیوانات یا محصولات حیوانی ، مسافران ، کارمندان پستی و پرسنل ارتش کار می کنند. با یافتن آنتی بادی یا سم در خون یا کشت نمونه از محل آلوده ، می توان تشخیص آن را تأیید کرد.

واکسیناسیون آنتراکس برای افرادی که در معرض خطر بالای عفونت هستند ، توصیه می شود. ایمن سازی حیوانات در مقابل جنین در مناطقی که عفونت های قبلی اتفاق افتاده است توصیه می شود. یک دوره دو ماهه آنتی بیوتیک هایی مانند سیپروفلوکساسین ، لووفلوکساسین و داکسی سایکلین پس از قرار گرفتن در معرض نیز می تواند از بروز عفونت جلوگیری کند. در صورت بروز عفونت ، درمان با آنتی بیوتیک ها و احتمالاً آنتی اکسین است. نوع و تعداد آنتی بیوتیک های مورد استفاده بستگی به نوع عفونت دارد. آنتی توکسین برای افرادی که عفونت گسترده دارند توصیه می شود.

اگرچه یک بیماری نادر ، جنین انسان وقتی بروز می کند ، بیشتر در آفریقا و آسیای مرکزی و جنوبی است. همچنین در اروپا جنوبی بطور منظم نسبت به جاهای دیگر این قاره اتفاق می افتد و در اروپای شمالی و آمریکای شمالی بسیار نادر است. در سطح جهان ، حداقل 2،000 مورد در سال با حدود دو مورد در سال در ایالات متحده رخ می دهد. عفونتهای پوستی بیش از 95٪ موارد را نشان می دهد. بدون درمان ، خطر مرگ ناشی از جنین پوست 24٪ است. برای عفونت روده ، خطر مرگ 25 تا 75 درصد است ، در حالی که جنین تنفسی حتی با درمان ، مرگ و میر 50 تا 80 درصد دارد. تا قرن بیستم ، عفونت های جرمی هر ساله صدها هزار انسان و حیوان را کشته است. آنتراکس توسط تعدادی از کشورها به عنوان سلاح توسعه یافته است. در حیواناتی که از گیاهان تغذیه می کنند ، عفونت در هنگام خوردن یا تنفس در اسپورها هنگام چریدن رخ می دهد. حیوانات با خوردن حیوانات آلوده ممکن است آلوده شوند.